Nu regeert de dood, wanneer weer de hoop?

Aylan Kurdi. Drie jaar oud. Aangespoeld op de Turkse kust. Eerder zijn al duizenden vluchtelingen op de Middellandse Zee verdronken, maar niets heeft op mij meer indruk gemaakt dan die ene  iconische foto. Inmiddels komen tienduizenden vluchtelingen uit Syrië naar Europa, of beter gezegd: naar Duitsland. Zeventig jaar geleden was Duitsland de hel op aarde. Een paar maanden geleden herinnerden de Grieken ons daar (ten onrechte) nog aan, maar nu lijkt Duitsland voor velen het nieuwe Beloofde Land. Het kan verkeren.

Nu is Syrië is de hel op aarde. Meer dan 200.000 doden zijn gevallen, onder hen ruim 60.000 burgers en 10.000 kinderen. In Damascus zetelt een wrede, maar eigenlijk machteloze dictator. In grote delen van Syrië regeert de dood zelf en hij noemt zich daar IS.

Het is elke keer weer raak. Ooit trokken trokken de Joden weg uit Egypte. Hugenoten vluchtten uit Frankrijk (17^e eeuw). Vlamingen kwamen in 1914 massaal naar Nederland. Hongaren deden in ´56 hetzelfde. In de jaren ´70 verlieten bootvluchtelingen massaal Vietnam. We herinneren ons de beelden van Tutsi´s  op de vlucht voor de genocide door de Hutu´s in Burundi. En nu komen de vluchtelingen uit Syrië in gammele bootjes (voorgelogen door gewetenloze mensensmokkelaars) naar Europa. De dood regeert en de zee verzwelgt de meest weerloze vluchtelingen. De Europese buitengrenzen zijn poreus. Fort Europa bestaat niet. De Europese burgers en regeringsleiders lijken overvallen te worden door vluchtelingen die massaal optrekken langs onze wegen,  op zoek naar een veilige plek, een veilig land.

Hoe nu verder? Ik weet het antwoord niet. Ik weet wel dat de vluchtelingen er zijn. De meesten van hen blijven  in  Syrië zelf. Miljoenen  in de regio: in Turkije, Libanon en Jordanië.  Sommigen (100.000) komen naar Europa, een klein deel (7.200) naar Nederland. Zij zijn welkom. Vind ik. Hoop ik. Merk ik. Voor hen moeten we in Nederland – en dus ook in de regio ´t Gooi – op de kortst mogelijke termijn ruimhartig bed, bad en brood beschikbaar stellen. Dat is een Bijbelse opdracht. Voor de langere termijn moeten we leren van de fouten uit het verleden: goede woon- en leefomstandigheden voor alle vluchtelingen, onderwijs voor de kinderen, gezondheidszorg voor iedereen, mensen aan het werk zetten en toch ook nadenken over mogelijkheden om terug te keren.

De ontwikkelingen in de laatste weken maken zichtbaar dat het noodzakelijk is om één Europees beleid voor vluchtelingen en asielzoekers te maken. Niet meer elk land voor zich. Italië, Griekenland, Hongarije niet voor de problemen op laten draaien. Gelukkig geeft bondskanselier Merkel het goede voorbeeld. Zij toont in deze dagen moreel leiderschap. Ik vind dat indrukwekkend en een voorbeeld voor alle Nederlandse politici en bestuurders. Ik vind dat het niet moet uitmaken waar een vluchteling zich meldt. Na aanmelding zou behandeling van de asielaanvraag én toewijzing van het verblijfsland op Europees niveau moeten plaats vinden. Voor alle landen moeten dezelfde procedures en criteria gaan gelden en een uniforme besluitvorming. De tijd van ´ieder voor zich´ is volgens mij voorbij. We moeten het samen doen.

Tenslotte vind ik dat er een aanpak bij de bron moet komen. IS moet uitgerookt worden. Ik ben het eens met Cameron, Hollande en Buma dat niets doen geen optie meer is. We moeten IS – zo nodig ook door Europese (en dus ook Nederlandse) militairen op de grond – vernietigen. Het is niet anders. De bedreiging van de Europese waarden en verworvenheden (immaterieel en materieel) is te groot om het  voortbestaan van IS nog langer te tolereren. Maar we zullen ook bereid moeten zijn om niet alleen de  wapens op te nemen, maar ook  te investeren in de ontwikkeling van een nieuw Syrië. Ook in andere Arabische landen moet weer vrede, veiligheid en welvaart komen. Alleen dan ontstaat er weer perspectief voor de achtergebleven inwoners en de op drift geraakte vluchtelingen. Dat is de echte lange termijn opgave. Niemand heeft daarvoor al de oplossing, maar we kunnen niet blijven toekijken. De EU zal, samen met de NAVO, buiten Europa, in de regio, in Syrie en andere landen, linksom of rechtsom echt veilige regio´s moeten creëren. Mijns inziens is dat een even onmogelijke als onvermijdelijke opgave…

De dood regeert, maar mag  niet het laatste woord hebben. De inzet van alle politici, lokaal, nationaal en internationaal moet er op gericht zijn dat de hoop weer gaat regeren.

Naar het Oude Muziek Festival in Utrecht

Morgenavond naar een uitvoering van The Tallis Scholars in de Jacobikerk in Utrecht.

Nu alvast geniet van een voorproefje!

Zo’n leuk idee!

Als reactie op mijn column kreeg ik deze kaart van een inwoonster van Huizen. Zij is mantelzorger voor haar man en juicht een andere invulling van het mantelzorgcompliment toe.

Het mantelzorgcompliment kan anders

Waardering voor mantelzorgers vind ik enorm belangrijk. Mantelzorgers zijn van grote, persoonlijke betekenis voor mensen die ondersteuning nodig hebben. Bovendien voorkomen zij door hun enorme inzet dure, formele zorg. Klasse!

Toch heeft de regering de landelijke regeling voor het ‘mantelzorgcompliment’ afgeschaft. Ik begrijp dat wel, want in Nederland hadden we er een bureaucratisch gedrocht van gemaakt. In 2014 moesten 373.500 aanvragers een aanvraagformulier invullen. Die formulieren  moesten verwerkt en beoordeeld worden en daarna kon pas geld worden overgemaakt. Omdat we elkaar niet meer vertrouwen en elk dubbeltje verantwoord moet worden, tuigden we een enorme anonieme bureaucratie op. De vraag is of zo’n bureaucratische oplossing voor het geven van een compliment werkt.

Vanwege de decentralisaties staat de vraag om een mantelzorgcompliment te geven in het najaar op de agenda van de gemeenteraad. Mijn insteek is: natuurlijk geven we een mantelzorgcompliment!

Maar wat het CDA Huizen betreft hoeft dit niet uitsluitend in de vorm van een geldbedrag. Er zijn meer mogelijkheden om een compliment te geven. In het sociale domein staat de Huizer aanpak voor vernieuwing, voor een persoonlijke benadering. Ook bij het geven van een mantelzorgcompliment kan Huizen andere vormen dan het geven van geld mogelijk maken.

Ik zou graag zien dat het mogelijk wordt om mantelzorgers ook in de vorm van woorden en daden waardering, respect en complimenten te geven.  Een persoonlijke compliment in de vorm van een mooie bos bloemen, een dinerbon, een telefoontje of een bezoekje van de burgemeester,  wethouder of  raadslid. Een nog mooier experiment zou zijn als bestuurders en ambtenaren één of twee dagen per jaar ‘mantelzorgklussen’ gaan  doen.  Zulke complimenten zijn volgens mij meer waard dan geld en duizendmaal effectiever!

Goed nieuws: je stem telt op 18 maart 2015 drie, misschien zelfs vier keer

De meeste mensen worden niet gelijk enthousiast als ze horen over een ledenvergadering (ALV) van een politieke partij. Toch wil ik aandacht besteden aan de ALV van het CDA in Huizen die gisteravond is gehouden. De aanleiding zijn de drie hoofdrolspelers.

In de eerste plaats Wim Zwanenburg. Hij nam na 12 jaar afscheid als voorzitter van de CDA-afdeling Huizen. Hij zorgde er voor dat het CDA in Huizen optimaal functioneerde: geen lokaal partijpolitiek gedoe, sterke kandidaten voor de raadsverkiezingen en duidelijke verkiezingsprogramma’s. Bovendien haalde hij voortdurend politieke kopstukken naar Huizen: premier Jan-Peter Balkenende en de minister Aart-Jan de Geus en Maria v.d. Hoeven, maar ook diverse kamerleden, zoals Mona Keijzer, Pieter Omtzigt en Coskun Coruz. Verschillende mensen, zoals wethouder Janny Baskker, fractieleider Bert Rebel en bestuurslid Alex Honing spraken lovende woorden. Wim mag trots zijn op het werk dat hij heeft gedaan en de staat waarin het CDA in Huizen verkeert. Dat is goed nieuws voor zijn opvolger Klaas Molenaar.

Gisteravond was ook CDA-lijsttrekker Jaap Bond aanwezig. Hij gaat voor de derde keer de kar trekken bij de provinciale Statenverkiezingen. Hij had een opvallende quote: “Voor deze verkiezingen telt je stem drie keer, misschien zelfs vier keer!”. Jaap Bond bedoelde dat er bij de verkiezingen op 18 maart 2015 heel wat te kiezen valt. Ten eerste natuurlijk de verkiezing van de Provinciale Staten van Noord-Holland. Ten tweede wordt er op die dag ook het nieuwe bestuur van het waterschap gekozen (en Wim Zwanenburg is daarvoor de CDA-lijsttrekker). Maar de gekozen leden van de provinciale staten kiezen vervolgens de leden van de nieuwe Eerste Kamer. Hun stem is bepalend voor de vraag of er een (gedoog)meerderheid voor de regering blijft. Oftwel: krijgen VVD-PvdA-D66-CU-SGP in de Eerste Kamer een meerderheid. Als het aan het CDA ligt, gebeurt dat niet. Vervolgens is de kans heel groot het huidige kabinet in de loop van 2015 struikelt. Dan krijgen we nieuwe verkiezingen en daarna hopelijk een regering met het CDA. Dat is goed nieuws voor ons land.

Last but not least presenteerde Dennis Heijen zich. Hij is opgegroeid in Huizen, woont en werkt nu in Amsterdam en staat op plaats 7 voor de komende Statenverkiezing. Dennis is 26 en wil in de Staten de regionale vertegenwoordiger van ’t Gooi zijn. Hij zal daarom een voorkeursacties starten. Tijdens de ALV bleek dat hij op veel steun uit Huizen kan rekenen. Dat is goed nieuws voor onze regio.

Over de goedheid van mensen

Vandaag in Hilversum. Auto geparkeerd en daarvoor een paar euro betaald.

Afspraak duurde iets langer. Als dat maar geen bon wordt…  Onder de ruitenwisser een bonnetje, een parkeerbonnetje. Uit het café naast mijn auto komt een vriendelijke man met een buitenlands accent: “Ik heb die voor jou betaald toen de controleurs er aan kwamen. “ Mijn mond valt open… “Anders zou jij een bon van 75 euro krijgen en dat is niet leuk voor jou.” Ik geef hem de euro terug, maar hij wil niet hebben.

Stil rij ik naar huis terug.

De formulieren van de inspectie

Gisteravond ging het bij Pauw weer over de zorg (volg deze link en kijk vanaf 27:42  http://www.npo.nl/pauw/12-11-2014/VARA_101369217

Enkele verwanten mochten hun schrijnende verhaal doen en een verpleegkundige en een verzorgende zaten bij Jeroen aan tafel. De kaderleden van de AbvaKabo Anja Koerten (ziekenverzorgende) en Ina Kreuning (verpleegkundige) vertelden wat er in de verpleeg- en verzorgingshuizen allemaal niet deugt. Ook de inspectie kreeg van hen een veeg uit de pan. Wat mij betreft onterecht en in deze lange blog licht ik dat toe.

Anja Koerten sprak over “Voor de inspectie krijg je er papierwerk bij” en Ina Kreuning zei: “De inspectie werkt daar ook niet echt aan mee, want die zorgt dat we nog meer formulieren moeten invullen en wij hebben het over een andere kwaliteit dan waar zij (de inspectie) het over hebben. Hun kwaliteit is kom je met je geld uit en is je papierwerk in orde. Maar mijn cliënten hebben er geen belang bij of alles wat wij moeten doen keurig op papier staat. Zij willen mij aan bed.” Zo’n kort door de bocht opvatting over de inspectie wil ik niet onweersproken laten, want het gaat namelijk over mijn werk.

Papierwerk in opdracht van de inspectie bestaat niet. De inspectie doet haar werk op basis van wetten die door de regering en de Tweede Kamer zijn aangenomen.

De inspectie controleert of die wetten goed worden uitgevoerd. Een voorbeeld hiervan is de wet Bopz (Bijzondere opneming psychiatrische ziekenhuizen). Op grond van deze wet mogen mensen tegen hun wil in worden vastgehouden of (tijdelijk) worden afgezonderd. Ook als zij zich hiertegen verzetten. Dan is er sprake van dwang. In zo’n geval moeten medewerkers zich schriftelijk verantwoorden. Dat vind ik niet teveel gevraagd. Dwangbehandeling is namelijk een zeer ingrijpende maatregel.

De inspectie controleert of dit zorgvuldig gebeurt, onder andere door bepaalde formulieren op te vragen (die in de wet staan), maar ook door op bezoek te gaan en met medewerkers en cliënten en/of cliëntvertegenwoordigers te praten.

In andere gevallen heeft het veld (dat zijn o.a. de organisaties van artsen en verpleegkundigen en de koepels van zorgaanbieders en cliënten en cliëntvertegenwoordigers) veldnormen opgesteld. In zo’n veldnorm is door het veld (en dus niet door de inspectie) beschreven hoe goede zorg er uit ziet. Vaak staat daar ook in dat er bepaalde zaken opgeschreven moeten worden. Voorbeeld hiervan is het zorgplan (waarin staat wat er aan de hand is, wat er wanneer gedaan moet worden; er kunnen op verzoek van de cliënt en/of de cliëntvertegenwoordiger ook heel specifieke afspraken in staan).

Verpleegkundigen en verzorgden moeten hierover rapporteren. Dat vind ik de gewoonste zaak van de wereld. Rapporteren is al sinds jaar en dag onderdeel van het normale werk van zorgmedewerkers. Bovendien hebben cliënten er recht op dat een en ander goed wordt vastgelegd, zodat er – als dat nodig is – altijd terug gekeken kan worden.

Ook als er iets fout is gegaan bepalen wetten en veldnormen dat zorgmedewerkers hiervan op papier melding maken en zich verantwoorden. Of is dat teveel gevraagd?

En dan is er nog het papierwerk dat zorgorganisaties en zorgmedewerkers zelf bedacht hebben. Vaak komt dit voort uit de behoefte om interne processen te kunnen volgen of te kunnen beheersen. Hierover is al veel geklaagd. In de afgelopen jaren is er daarom een ‘experiment regelarme zorginstellingen’ (ERAI) uitgevoerd.

Door dit experiment zijn zorgorganisaties als Philadelphia en Cordaan er achter gekomen dat en deel van het papierwerk door henzelf is bedacht. In de praktijk kan met dat ook weer zelf afschaffen.

Kortom, het gemopper van Anja Koerten en Ina Kreuning over de inspectie als oorzaak van veel papierwerk slaat nergens op. Laten zij als professionals zelf het reinigingswerk ter hand nemen. Zij kunnen zelf in hun eigen werkomgeving best nog eens kritisch kijken of al het papierwerk dat ze doen strikt genomen nodig is. Soms is dat inderdaad het geval op grond van wetten, regelingen en veldnormen. In die gevallen ziet de inspectie er op toe of het goed en zorgvuldig gebeurd. Maar als dat niet het geval is kan het wellicht minder, hoewel ik persoonlijk daarvan geen grote effecten verwacht. Ik zou tegen Anja Koerten en Ina Kreuning willen zeggen: ga aan de slag in je eigen organisatie in plaats van de inspectie verwijten te maken die nergens op slaan.

Tenslotte en voor de duidelijkheid: de inspectie kijkt niet naar het geld.

In de langdurige zorg is de controle van de besteding van het geld een taak voor de zorgkantoren. Waar het werkelijk om draait en waar de inspectie echt naar kijkt? Een kleine greep: hygiëne, veilige medicijnverstrekking, mondverzorging, een goede klachtenregeling, de regeling van medezeggenschap, de terugdringing van vrijheidsbeperking (o.a. de Zweedse band), de bejegening van cliënten door medewerkers, etc. etc. En als je meer wilt weten: kijk op de website van de inspectie: www.igz.nl

Soms droom ik…

“Soms droom ik dat ik, als ik straks kleinkinderen heb, met hen op het strand loop, bij Castricum”. Met deze zin begon ik mijn toespraak over de door mij ingediende resolutie tijdens het CDA-congres, dat zaterdag in Alkmaar is gehouden. Ik vertelde dat ik hoopte dat ik dan met hen in de zon zou lopen en hen zou kunnen vertellen over de zon, onze bron van oneindige energie. Ik sprak ook over de wind als een geweldige krachtbron en over de eeuwige beweging van eb en vloed, een nog veel te veel onderbenutte energiebron.

Daarna heb ik het congres verteld dat ik trots ben op het CDA en op het verkiezingsprogramma, dat zo´n duidelijk duurzaam stempel heeft gekregen. Ik heb gezegd dat de resolutie ´Nu geen heropening van de partijdiscussie over kernenergie´ tot doel heeft de koers te bevestigen dat het CDA gekozen heeft voor een duurzame samenleving en een duurzame toekomst, zonder kernenergie.

Uiteindelijk heeft het congres de resolutie niet overgenomen en dat betekent dus dat de discussie over kernenergie in het CDA wel zal plaats vinden. Ik zal mij inspannen dat het CDA op koers blijft: geen investeringen in kernenergie, wel investeringen in allerlei mogelijke duurzame alternatieven. Zodat we de aarde schoner en veiliger kunnen doorgeven aan onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen!

Nu geen discussie over kernenergie in het CDA

In juni 2012 hield het CDA haar drukbezochte verkiezingscongres in Maarssen, aan de rand van het Groene Hart. Het congres stelde er het verkiezingsprogramma ´Iedereen´ vast. Opvallend was de nadrukkelijke keuze voor duurzaamheid. Niet voor niets luidde de titel van hoofdstuk 3: ´Duurzame dynamiek´. In de energieparagraaf is klip en klaar

te lezen: “Investeren in hernieuwbare energie en energiebesparing is het antwoord op de uitdagingen van energiezekerheid en klimaatverandering. Kolencentrales en kernenergie zijn op de lange termijn niet meer nodig.”

Groot was dan ook de verbazing van veel CDA-ers dat partijleider Sybrand Buma in september jl. aankondigde dat hij de discussie over kernenergie in de partij weer wil opstarten. Door de crisis rondom Oekraine lijkt het er op dat Buma zich heeft laten leiden door het idee dat we niet al te afhankelijk moeten zijn van de import van Russich gas. Feit is echter dat slechts 6% van het gas in Nederland afkomstig is uit Rusland. Bovendien is Nederland van alle Europese landen die Russisch gas importeren het minst daarvan afhankelijk. De rampen in Tsjernobyl en in Fukushima en de onbewoonbaarheid van die regio´s lijken vergeten. Helaas repte Buma met geen woord over hernieuwbare energie en over energiebesparing. Terwijl het verkiezingsprogramma juist die als hét antwoord op de uitdaging van de energiezekerheid benoemt.

Voor veel leden en kiezers van het CDA kwam de aankondiging van Buma min of meer uit de lucht vallen. Zonder twijfel zijn zijn uitspraken op dit punt niet in overeenstemming met het huidige verkiezingsprogramma. Om die reden hebben bijna 30 CDA-ers een resolutie ingediend, die zaterdag a.s. tijdens het najaarscongres in Alkmaar behandeld zal worden. De indieners willen dat het CDA vast houdt aan de koers van duurzame dynamiek. Zij willen dat het congres uitspreekt dat het CDA nu geen behoefte heeft aan heropening van de partijdiscussie over kernenergie.

De indieners noemen tal van andere mogelijkheden voor een duurzame energiehuishouding. In de eerste plaats volop investeren in energiebesparing (zoals ook een andere resolutie bepleit) en het opwekken van lokale energie. In de tweede plaats allerlei vormen van wind- en zonne-energie. Ten derde kan ook gedacht worden aan innovaties op het gebied van getijdenenergie, aardwarmte, biomassa en het gebruik maken van drukverschillen die ontstaan bij het gebruik van wegen en fietspaden.

Het CDA-congres in Alkmaar krijgt zaterdag de kans om de koers van het verkiezingsprogramma te bevestigen. Wat mij betreft (en alle ander ondertekenaars van de resolutie) blijft het CDA (zoals in het verkiezingsprogramma is vastgelegd) er ondubbelzinnig naar streven in de komende decennia de overgang te maken naar een koolstofarme, duurzame economie, waardoor de kerncentrales gesloten kunnen worden. Ik vind dat het CDA prioriteit moet blijven geven aan investeringen in maximale energiebesparing, aan opwekking van duurzame energie en aan de stimulering van hernieuwbare energie.

Daarom heeft het CDA nu geen behoefte aan de heropening van een partijdiscussie over het gebruik van kernenergie.

 

Waarom werd van Rijn niet boos?

Het is natuurlijk pikant nieuws als de vader van staatssecretaris Martin van Rijn klaagt over de zorg. Als staatssecretaris heeft hij immers de ouderenzorg in zijn portefeuille. En vader van Rijn doet dat volgens de krant in klare taal: “De urine loopt langs haar enkels”. Een ontluisterend beeld.

Ik vond het daarom wel opmerkelijk dat de staatssecretaris dezelfde avond nog in het programma van Jeroen Pauw te gast wil zijn. Aan tafel zit ook de buurman van zijn vader. Zijn echtgenoot woont in hetzelfde verpleeghuis. En dan ontstaat er toch schrijnend mooie, maar wel pijnlijke televisie.

http://pauw.vara.nl/nieuws/van-rijn-schrikt-van-situatie-eigen-moeder?

De buurman klaagt aan en de staatssecretaris moet zich verdedigen. Hij raakt in een spagaat en komt er niet goed uit. Waarom wordt Martin van Rijn als zoon en als staatsecretaris gewoon niet ter plekke verdrietig of ontzettend boos? Ook geeft hij eigenlijk geen antwoord op de vraag HOE het beter moet en welke beleidsinitiatieven hij neemt.

Overigens wijst van Rijn er wel op – en volgens mij is dat geheel terecht – dat er ook verpleeghuizen zijn waar de zorg wel op orde is. Het kan dus wel. De vraag is dus aan de orde waarom het in dit verpleeghuis niet goed gaat. Ik wil wel een begin van een antwoord geven. Goed personeel, dat is m.i. de crux. Medewerkers die het hart op de goede plaats hebben, vriendelijk én deskundig zijn. Verzorgenden die goed communiceren met bewoners en familie. Mensen die hun persoonlijke verantwoordelijkheid serieus nemen. Maar ook – en misschien wel vooral –  keigoede teamleiders, die het welzijn van bewoners centraal stellen, die er alles aan doen om de medewerkers te motiveren en te steunen en die niet bang zijn om grenzen te stellen (ook naar de directeur) als de zorg te kort schiet.

Er is veel werk aan de winkel voor Raad van Bestuur en Raad van Toezicht (nota bene is VVD-senator Heleen Dupuis daarvan de voorzitter!) om de zorg daadwerkelijk te verbeteren. En ook werk aan de winkel voor van Rijn om niet alleen bezig te zijn met de decentralisaties, maar ook een kwaliteitsimpuls mogelijk te maken voor de verpleeghuiszorg, die ook in de toekomst noodzakelijk zal blijven.!